طبق ماده 1168 ق.م: نگاهداري اطفال هم حق و هم تكليف ابوين است. طبق ماده 1169 ق.م. براي حضانت و نگهداري طفلي كه ابوين او جدا از يكديگر زندگي مي‌كنند، مادر تا سن هفت سالگي اولويت دارد و پس از آن با پدر است. بعد ازهفت‌سالگي در صورت حدوث اختلاف، حضانت طفل با رعايت مصلحت كودك به تشخيص دادگاه مي‌باشد.در واقع نگهداري و تربيت اطفال را در حقوق ايران حضانت نامند.
باتوجه به دو ماده‌ي ذکر شده، حضانت عبارت است از اقتداري که قانون به منظور نگاهداري و تربيت اطفال به پدر و مادر آنان اعطاء کرده است. در اين اقتدار حق و تکليف به هم در آميخته است. حضانت سرپرستي و سلطه بر تربيت طفل است. حقوق پدر و مادر وسيله‌ي اجراي تکاليف آنان است و مي‌توان آن را به دو عنصر نگاهداري و تربيت طفل تجزيه کرد.
وظيفه والدين خلاصه مي شود در نگهداري و تربيت اطفال. منظور از نگهداري به کار بردن وسايل لازم براي بقا و رشد و نمو و بهداشت جسمي و روحي طفل مانند خوراک، پوشاندن لباس پاکيزه، تميز نگهداشتن طفل، گذاردن در تخت پوشاندن روي او، شستشوي لباس و امثال آن و آنچه که سن طفل اقتضاي آن را دارد و چنانچه طفل بيمار گردد پزشک بردن و پرستاري از او. در قانون مسئوليت مدني از دو واژه نگهداري و مواظبت استفاده شده که نگهداري را اعم از مواظبت دانسته اند. نگهداري کودک مستم مخارجي است از قبيل اجرت رضاع، تامين وسايل کودک و امکاناتي که براي سلامت جسم و روح کودک نياز است. هزينه نگهداري کودک در واقع همان نفقه فرزند است که برعهده پدر است. در صورت فوت يا غيبت پدر يا اعسار او هزينه حضانت و نفقه او برعهده جد پدري است.
ادامه مطلب در: حضانت فرزند در قانون ايران
درباره این سایت